Το παγωμα του χρονου μια παρασκευη

Υπαρχει ενας νεκρος που αρνουμαστε την αναγνωριση του θανατου του.Προσπαθουμε να τον κρατησουμε στην ζωη.Μα ματαια...!!!Τα μεσα που χρησιμοποιουμε οχι μονο δεν μπορουν να βοηθησουν αλλα και ο ιδιος στο ακουσμα τους καταβαλει προσπαθειες να τα αποφυγει...
Ο Χατζηγιαννης, ο Κιαμος και ο Κατμαν μονο αηδια του προκαλουν.Γιατι η ζωη του ηταν γεματη με Χατζηδακη, με Θεοδωρακη, με Τσιτσανη.Γιατι οσο ζουσε προλαβε να μιλισει για τα παντα.Για τον ηλιο, για τιμη, για αγαπη , για πολεμους, φοβους και καημους.Γιατι ταξιδευε σε ολη τη γη, και αντιπροσωπευε λαους ολοκληρους.
Και ανεπισημα -μονο- ψελνουμε "Σ'αγαπω γιατι εισαι ωραια", "Της δικαιοσυνης Ηλιε νοητε", "Δεν θα ξαναγαπησω" για να θυμομαστε τον νεκρο.
Γιατι "θελω να γινω σαν αμερικανος, μ'αρεσει στα κρυφα και ο Μητροπανος".Γιατι πανηγυριζουμε με την ελληνικη σημαια την νικη στη Eurovision λες και ξαναπηρε το βραβειο Οσκαρ ο Χατζηδακης(μονο που εμεις δεν το πεταξαμε στα σκουπιδια...).Γιατι μαζευονται καθε χρονο οι δολοφονοι και μοιραζουν βραβεια ο ενας στον αλλον.
Βλεπετε το ρολοι εχει παγωσει στο δραδυ μιας Παρασκευης, και ετσι το Σαββατο αργει να ξημερωσει.Μα ο νεκρος, περιμενει "ενα ομορφο αμαξι με δυο αλογα"...

Σημειωση:Επειδη αυτο το θεμα ειμαι σιγουρος οτι θιγει, ειναι δεκτα καθε ειδους σχολια.